singŭlārĭtĕr (singularis),

¶ 1 individuellement, isolément : Lucr. 6, 1067 ||
[gramm.] au singulier : Quint. 1, 5, 16, etc. ; Gell. 19, 8, 12

¶ 2 extraordinairement, singulièrement : Cic. Verr. 2, 2, 117 ; Plin. Min. Ep. 1, 22, 1. ↣ singlariter Lucr. 6, 1067.