1 Mānēs, ĭum, m. (manus 1), [littt] les bons,

¶ 1 mânes, âmes des morts : dii manes Cic. Leg. 2, 22, les dieux mânes, cf. Lucr. 6, 759 ||
mânes d'un mort : Virg. En. 4, 427 ; 6, 119 ; Liv. 3, 58, 11 ; Juv. 2, 154

¶ 2 séjour des mânes, les enfers : Virg. G. 1, 243 ; En. 4, 387 ; Juv. 3, 149 ||
châtiments infligés après la mort : Virg. En. 6, 743 ; Stat. Th. 8, 84 ||
cadavre : Prop. 2, 13, 32 ; Liv. 31, 30 ; Plin. 11, 148. ↣ acc. sing. manem Apul. Socr. 15 ||
fém., CIL 6, 18817.