incommŏdum, ī, n. (incommodus), inconvénient, désavantage, préjudice, ennui : incommodo valetudinis tuæ Cic. Att. 7, 7, 3, au détriment de ta santé ; nec id incommodo tuo Cic. Att. 12, 47, 1, et cela sans que tu sois gêné ; suum cuique incommodum ferendum est Cic. Off. 3, 30, chacun doit supporter les désavantages de sa situation ; plus adjumenti quam incommodi habere Cic. de Or. 2, 102, offrir plus d'avantages que d'inconvénients ; magnum alicui afferre incommodum Cæs. C. 3, 63, 5, porter un grand préjudice à qqn ||
dommage, désastre, malheur : Cic. Verr. 2, 5, 107 ; Br. 4 ; Nat. 1, 23 ; Tusc. 1, 30 ; incommodum acceptum resarcire Cæs. C. 3, 73, 4, réparer le dommage subi, cf. Cæs. G. 5, 10, 3 ||
[en part.] incommoda corporum Plin. 24, 162, incommodités, malaises, maladies, cf. Plin. 27, 126 ; 28, 75.