fŭgĭtīvus, a, um (fugio), fugitif, qui s'enfuit : Sall. C. 56, 5 ; fugitivi a dominis Cic. Verr. 2, 4, 112, qui s'enfuient de chez leurs maîtres ; fugitivus loci Plin. 18, 142, qui abandonne un lieu, cf. Plin. Min. Ep. 9, 28, 4 ||
subst. m., esclave fugitif : Cic. Verr. 2, 5, 5 ; Tusc. 5, 63 ||
[soldat] transfuge, déserteur : Cæs. G. 1, 23, 2.