bĕātĭtūdō, ĭnis, f., bonheur, mot formé par Cicéron sur beatus : Cic. Nat. 1, 95 (cf. Quint. 8, 3, 32) ; Petr. 38, 6 ; Apul. Plat. 2, 22, etc.; Aug. Civ. 9, 12, etc.