vŏluptās, ātis f. (volup),

¶ 1 le plaisir, la volupté : [philos.] Cic. Fin. 1, 54 ; 2, 13 ; 2, 36 ; 2, 115, etc. ||
plaisir, joie, satisfaction, contentement : corporis Cic. Fin. 2, 106, plaisir des sens ; potandi Cic. Tusc. 5, 118, plaisir de boire ; epularum voluptates Cic. CM 50, les plaisirs de la table ; officium a voluptatibus Suet. Tib. 42, intendance des plaisirs ; suam voluptatem explere Ter. Hec. 69, satisfaire son plaisir ; cum voluptate legere aliquid Cic. Fin. 5, 51, lire qqch. avec plaisir ; quod mihi magnæ voluptati fuit Cic. Fam. 2, 10, 2, ce qui m'a fait grand plaisir ; ex aliqua re voluptatem capere Cic. Fam. 5, 7, 1, trouver du plaisir à (dans) qqch., ou percipere Cic. Verr. 2, 1, 57 ; voluptatem cepi tam ornatum virum fuisse in nostra re publica Cic. Br. 147, j'ai eu plaisir à voir que notre cité comptait un homme aussi distingué

¶ 2 Voluptas, la Volupté, le Plaisir [divinité] : Cic. Nat. 2, 61

¶ 3

a) [terme de tendresse] : mea voluptas Pl. Truc. 346, ma joie, mes délices, cf. Virg. En. 8, 581 ;

b) voluptates, plaisirs, spectacles, fêtes, jeux : Cic. Mur. 74 ; Tac. H. 3, 83 ;

c) semence génitale : Arn. 5, 6. ↣ gén. pl. -tum et -tium.