1 vērum (verus),

¶ 1 adv., vraiment = vero : Ter. Ad. 543 ; Eun. 347 ; Haut. 1013

¶ 2 conj. adversative :

a) mais en vérité : Pl. Amph. 573 ; Ter. Andr. 4 ; Eun. 183 ; Cic. Rep. 1, 51, etc. ;

b) mais : non modo, non solum... verum etiam Cic. Cæl. 45 ; Læl. 6, non seulement... mais encore : v. modo, solum, ne... quidem ;

c) [dans les transitions] : verum ad Crassum revertamur Cic. Br. 147, mais revenons à Crassus ; verum præterita omittamus Cic. Phil. 5, 31, mais laissons le passé, cf. Cic. Tusc. 3, 84 ;

d) verum tamen, mais pourtant ; [après fortasse] Cic. Verr. 1, 1, 35 ; Arch. 28, etc. ; verum enimvero Cic. Verr. 2, 3, 194, mais en vérité, v. enimvero ; verum vero Cat. d. Gell. 13, 17, 1, même sens.