vĕnustē (venustus), avec grâce, avec élégance : Cic. Verr. 2, 2, 87 ; Cæl. d. Cic. Fam. 8, 4, 2 ; Quint. 5, 7, 31 ; 6, 3, 54 ; venustius Sen. Rhet. Contr. 1, 1, 20 ; -issime Cæl. d. Cic. Fam. 8, 11, 2 ; Quint. 6, 3, 41.