văcŭēfăcĭō, fēcī, factum, ĕre (vacuus, facio), tr., rendre vide, vider : Nep. Timol. 3, 2 ; Cim. 2, 5 ; Cic. Cat. 1, 14 ; adventu tuo ista subsellia vacuefacta sunt Cic. Cat. 1, 16, ton arrivée a vidé ces banquettes ; fasces securibus Val. Max. 4, 1, 1, dégarnir les faisceaux de leurs haches ||
[fig.] rendre inutile : Lact. Inst. 4, 17, 1.