ūnĭcus, a, um (unus),

¶ 1 unique, seul : unicus filius, unica filia Cic. Cæl. 79 ; Verr. 2, 3, 101, fils unique, fille unique ||
cum ipse sis quasi unicum exemplum antiquæ probitatis Cic. Rep. 3, 8, comme tu es l'exemplaire pour ainsi dire unique de l'antique vertu ; spes unica imperii populi Romani, L. Quinctius Liv. 3, 26, 8, l'unique espoir de la puissance romaine, L. Quinctius, cf. Plin. Min. Ep. 8, 19, 1

¶ 2 unique, incomparable, sans pareil, sans égal : unica liberalitas Cic. Quinct. 41, libéralité sans seconde, cf. Her. 3, 11 ; 3, 57 ; unicus dux Liv. 23, 11, 10, chef incomparable, cf. Liv. 8, 32, 15 ; 22, 14, 9 ||
tibi ille unicust, mihi etiam unico magis unicus Pl. Capt. 150, c'est ton fils unique, mais il est pour moi encore plus unique qu'un fils unique [jeu de mots, = plus cher qu'un fils unique].