tĭtŭbō, āvī, ātum, āre, intr.,

¶ 1 chanceler, faire des faux pas, tituber : Ov. M. 11, 90 ||
titubat lingua Ov. Ars 1, 598, la langue bégaie

¶ 2 [fig.] chanceler, être hésitant, broncher : Cic. Cæl. 66 ; Hor. Ep. 1, 13, 19 ; Nep. Eum. 9, 2 ; verbo titubare Cic. Fl. 22, hésiter sur un mot, broncher d'un mot ||
[pass. imp.] si quid titubatum est Cic. de Or. 3, 192, si qq. part on a bronché

¶ 3 pass., vestigia titubata [cf. pugna pugnata] Virg. En. 5, 332, pas chancelants, mal assurés.