tĭmĭdus, a, um (timeo), qui craint, craintif, timide, circonspect :
Cic. Off. 1, 83 ;
3, 115 ; Sest. 36, etc.;
timidiora mandata
Cic. Fam. 11, 18, 1,
mission plus timide ; timidissimus
Ov. M. 5, 224
||
in labore militariCic. Fam. 7, 17, 1,
craintif au regard des fatigues militaires ; ad mortem
Cic. Fin. 2, 63,
tremblant devant la mort ; [poét.] timidus procellæ
Hor. P. 28,
qui redoute l'orage, cf.
Ov. M. 5, 100 ;
Sen. Vita b. 20, 6
||
[avec inf.] : non timidus moriHor. O. 3, 19, 2,
qui ne craint pas de mourir, cf.
Hor. O. 4, 9, 52.
in labore militari
[avec inf.] : non timidus mori