Teutŏnī, ōrum, m., Teutons [peuple de la Germanie] : Cæs. G. 1, 33, 4 ; Cic. Pomp. 60 ; Suet. Cæs. 11 ||
sing. Teutŏnus, Luc. 6, 259 ||
Teutŏnĭcus, a, um, des Teutons : Prop. 3, 3, 44 ; Luc. 1, 256 ; Vell. 2, 120, 1 ; Val. Max. 6, 1. ↣ forme Teutones, um, Cæs. G. 7, 77, 12 ; Vell. 2, 12, 4 ; Eutr. 5, 1.