rīdĭcŭlus, a, um (rideo),
¶ 1 [en bonne part] qui fait rire, plaisant, drôle : facie magis quam facetiis ridiculus
Cic. Att. 1, 13, 2,
plus drôle par sa figure que par ses plaisanteries, cf.
Cic. Verr. 2, 1, 121 ;
de Or. 2, 221
||
[abst] ridiculum !Ter. Eun. 452,
plaisanterie ! tu veux rire ! cf.
Ter. Ad. 676 ;
Phorm. 900, etc.
||
[poét. av. infin.] ridiculus absorbere...Hor. S. 2, 8, 24,
comique par sa manière d'avaler... ||
m. pris substt, bouffon :Pl. Capt. 469 ;
476 ;
Ter. Eun. 244
¶ 2 [en mauv. part] ridicule, absurde, extravagant : hujus insania quæ ridicula est aliis
Cic. Verr. 2, 4, 148,
sa folie qui est risible pour les autres ; ridiculum est avec prop. inf.
Cic. Verr. 2, 4, 56,
il est risible, comique que...; [avec inf.]
Cic. Mur. 68 ;
Arch. 8,
il est ridicule de.
[abst] ridiculum !
[poét. av. infin.] ridiculus absorbere...
m. pris substt, bouffon :