rīdĭcŭlus, a, um (rideo),

¶ 1 [en bonne part] qui fait rire, plaisant, drôle : facie magis quam facetiis ridiculus Cic. Att. 1, 13, 2, plus drôle par sa figure que par ses plaisanteries, cf. Cic. Verr. 2, 1, 121 ; de Or. 2, 221 ||
[abst] ridiculum ! Ter. Eun. 452, plaisanterie ! tu veux rire ! cf. Ter. Ad. 676 ; Phorm. 900, etc. ||
[poét. av. infin.] ridiculus absorbere... Hor. S. 2, 8, 24, comique par sa manière d'avaler... ||
m. pris substt, bouffon : Pl. Capt. 469 ; 476 ; Ter. Eun. 244

¶ 2 [en mauv. part] ridicule, absurde, extravagant : hujus insania quæ ridicula est aliis Cic. Verr. 2, 4, 148, sa folie qui est risible pour les autres ; ridiculum est avec prop. inf. Cic. Verr. 2, 4, 56, il est risible, comique que...; [avec inf.] Cic. Mur. 68 ; Arch. 8, il est ridicule de.