rĕfŭgus, a, um (refugio),

¶ 1 fuyard, fugitif : Tac. H. 2, 24 ||
subst. m. refugi Tac. Ann. 13, 40 ; H. 3, 61, les fuyards

¶ 2 qui fuit, qui échappe, qui se dérobe : refugi fluctus Luc. 1, 411, le reflux ; cf. Plin. Min. Pan. 30, 4 ||
[fig.] refugi a fronte capilli Luc. 10, 132, chevelure rejetée en arrière ||
refugus jejunii Ambr. Psalm. 118, serm.~20, 4, qui fuit le jeûne.