præcō, ōnis, m., crieur public, héraut : Cic. Fam. 5, 12, 8 ; per præconem vendere Cic. Nat. 3, 84, vendre à l'encan, à la criée ||
panégyriste, chantre : Cic. Arch. 24. ↣ dat. arch. præconei CIL 1, 587, 2, 34.