Pœnī, ōrum, m., les Carthaginois : Cic. Rep. 2, 9 ; au sing. Pœnus [Hannibal] Cic. de Or. 2, 77 ; [sens collectif = les Carth.] Liv. 22, 14, 6 ||
-nus, a, um, de Carthage, des Carthaginois, Africain : Virg. B. 5, 27 ; Prop. 2, 23, 3 ; Pœnior Pl. Pœn. 891 ||
Pœnĭcus, Varro R. 1, 1, 10 ; 1, 52, 1, et Pūnĭcus, a, um, punique : fides punica Sall. J. 108, 3, foi punique [perfidie, mauvaise foi] ; Punicum malum ou simplement Punicum, ī, n., Plin. 13, 112, grenade.