pătĭēns, tis, part. de patior ||
adjt,

a) qui supporte : [avec gén.] corpus patiens inediæ Sall. C. 5, 3, un corps supportant les privations ; amnis navium patiens Liv. 21, 31, 10, fleuve navigable, cf. Virg. G. 2, 223 ; Plin. 11, 196 ;

b) [fig.] endurant : Cic. de Or. 2, 305 ; quis in laboribus patientior ? Cic. Cæl. 13, quel homme plus résistant aux fatigues ? ad moræ tædium ferendum patiens Liv. 33, 36, 8, endurant pour ce qui est de supporter..., capable de supporter patiemment l'ennui d'un retard ; patientissimus Cic. Lig. 24.