pătĭēns, tis, part. de patior ||
adjt,
a) qui supporte : [avec gén.] corpus patiens inediæ
Sall. C. 5, 3,
un corps supportant les privations ; amnis navium patiens
Liv. 21, 31, 10,
fleuve navigable, cf.
Virg. G. 2, 223 ;
Plin. 11, 196 ;
b) [fig.] endurant :
Cic. de Or. 2, 305 ;
quis in laboribus patientior ?
Cic. Cæl. 13,
quel homme plus résistant aux fatigues ? ad moræ tædium ferendum patiens
Liv. 33, 36, 8,
endurant pour ce qui est de supporter..., capable de supporter patiemment l'ennui d'un retard ; patientissimus
Cic. Lig. 24.
adjt,