pancrătĭŏn (-ĭum), ĭī, n.,

¶ 1 (παγκράτιον), pancrace, réunion de la lutte et du pugilat : Quint. 2, 8, 13 ; Plin. 8, 79 ; 35, 139 ; Prop. 3, 14, 8 ; Sen. Ben. 5, 3, 1

¶ 2 (παγκρατής), chicorée [plante] : Plin. 20, 74 ||
pancrais [plante] : Plin. 27, 118.