1 pācātus, a, um,
¶ 1 part. de paco
¶ 2 adjt, en paix, pacifique, paisible : pacatæ tranquillæque civitates
Cic. de Or. 1, 30,
cités jouissant de la paix et de la tranquillité ; in provincia pacatissima
Cic. Lig. 4,
dans la plus paisible des provinces, cf.
Cæs. G. 5, 24, 7 ;
nec hospitale quicquam pacatumve satis prius auditum quam Massiliam venere
Liv. 21, 20, 7,
ils n'entendirent rien qui trahît des dispositions accueillantes ou simplement pacifiques avant leur arrivée à Marseille ; oratio pacatior
Cic. Br. 121,
éloquence trop paisible ||
n., pacatum, ī, contrée tranquille :Sall. J. 32, 3 ;
Liv. 8, 34 ;
Sen. Nat. 6, 7, 1.
n., pacatum, ī, contrée tranquille :