ŏpīmus, a, um (ops),
¶ 1 fécond, fertile, riche : [en parl. d'une contrée]
Cic. Pomp. 14 ;
Liv. 31, 41 ;
Virg. En. 2, 782 ;
Hor. O. 1, 7, 11 ; [fig.] opus opimum casibus
Tac. H. 1, 2,
œuvre fertile en catastrophes
¶ 2 gras, bien nourri :
Cic. Tusc. 5, 100 ;
Br. 64 ;
Div. 1, 119
||
[fig.] opimus prædaCic. Verr. 2, 1, 132,
engraissé de butin ; opimum dictionis genus
Cic. Or. 25,
éloquence boursouflée
¶ 3 copieux, abondant, opulent splendide : opima præda, accusatio
Cic. Amer. 8 ;
Fl. 81,
riche butin ; ample, riche accusation [ironie] ||
opima avec ou sans spoliaLiv. 23, 46, 14 ;
Plin. Min. Pan. 17, 3,
dépouilles opimes [remportées par le général qui avait tué de sa propre main le général ennemi] ||
-iorGell. 5, 14, 25 ;
-issimus
Tert. Nat. 2, 8.
[fig.] opimus præda
opima avec ou sans spolia
-ior