1 ŏdĭum, ĭī, n. (odi), haine, aversion [contre qqn, contre qqch., avec gén. ou in, erga, adversus et acc.] : odium Cæpionis Cic. de Or. 2, 199 ; multarum ejus in me injuriarum Cic. Fam. 1, 9, 20, haine contre Cæpion, haine de ses nombreuses injustices à mon égard, cf. Cic. Phil. 2, 91 ; vestri Cic. Phil. 4, 4, haine contre vous ; in aliquem Cic. Att. 14, 13~b, 3 ; Fl. 95, etc. ; erga aliquem Nep. Dat. 10, 3 ; adversus aliquem Plin. 8, 68 ||
[gén. subj.] haine éprouvée par qqn : Antonius, odium omnium hominum Cic. Phil. 14, 8, Antoine, objet de la haine de tous les hommes, cf. Cic. Vat. 39 ; Off. 2, 54, etc. ; meum odium Cic. Mil. 78, la haine que j'éprouve ||
odio esse alicui Cic. Fam. 12, 10, 3 ; in odio esse alicui Cic. Att. 2, 21, 1 ; in odio esse apud aliquem Cic. Pomp. 65, être un objet de haine pour qqn, être haï de qqn ; odii nihil habet Cic. Q. 3, 9, 3, il n'est pas du tout détesté ; quod mihi odium cum P.~Clodio fuit ? Cic. Prov. 24, quel sujet de haine avais-je contre P.~Clodius ? ; v. venire, vocare ||
[qqf.] importunité, conduite odieuse, manières déplaisantes : Ter. Phorm. 849 ; Hor. S. 1, 7, 6.