obdūrō, āvī, ātum, āre,

¶ 1 intr., tenir bon, persévérer : Pl. As. 322 ; Catul. 8, 11 ; Hor. S. 2, 5, 39 ; [pass. imp.] quare obduretur Cic. Att. 12, 3, 1, qu'on prenne donc patience

¶ 2 tr., rendre insensible : Lact. Inst. 1, 1, 23 ; Cod. Just. 10, 19, 2 ; Vulg. Deut. 15, 7.