nuncŭpō, āvī, ātum, āre (nomen, capio), tr.,

¶ 1 appeler : aliquid nomine Cic. Nat. 2, 60, appeler qqch. d'un nom, cf. Nat. 1, 38 ; 2, 71 ; Varro L. 6, 60 ; P. Fest. 173 ; (locus) quem orbem lacteum nuncupatis Cic. Rep. 6, 16, (lieu) que vous appelez voie lactée, cf. Ov. M. 14, 608 ||
invoquer : Pacuv. 141

¶ 2 prononcer, déclarer solennellement :

a) désigner (à haute voix) comme héritier : Dig. 28, 1, 21, cf. Suet. Claud. 4 ; Cal. 38 ; Plin. Min. Pan. 43 ; nuncupatum testamentum Plin. Min. Ep. 8, 18, 5, testament dicté ;

b) annoncer publiquement : Tac. H. 1, 17 ;

c) prononcer des vœux : Cic. Phil. 3, 11 ; Liv. 21, 63, 9. ↣ mot arch. d'après Cic. de Or. 3, 153 et Quint. 8, 3, 27 ||
nuncupassit = nuncupaverit : P. Fest. 173.