2 mĕtō, (rart messŭī), messum, ĕre,
¶ 1 intr., faire la moisson, récolter :
Varro R. 1, 50, 3 ;
Cæs. G. 4, 32, 5 ; [prov.] ut sementem feceris, ita metes
Cic. de Or. 2, 261,
on recueille ce qu'on a semé ; mihi istic nec seritur nec metitur
Pl. Epid. 265,
cela ne me fait ni chaud ni froid ; tibi metis
Pl. Merc. 71,
c'est ton affaire
¶ 2 tr., cueillir, récolter, moissonner, couper :
Virg. G. 4, 54 ;
Prop. 4, 10, 30 ;
Ov. F. 2, 706 ;
Plin. 17, 185 ; [fig.]
Juv. 3, 186
||
[en part. en parl. des batailles] faucher :Virg. En. 10, 513 ;
Hor. O. 4, 14, 31
||
[poét.] habiter [un pays], cultiver :Sil. 8, 566.
↣ messui :
Prisc. Gramm. 10, 47 ;
Mamertin. Jul. 22, 1 ;
Capel. 3, 319.
[en part. en parl. des batailles] faucher :
[poét.] habiter [un pays], cultiver :