mendīcus, a, um,
¶ 1 de mendiant, mendiant, indigent :
Cic. Fin. 5, 84 ;
mendicior
Tert. Anim. 33 ;
-cissimus
Cic. Mur. 61
||
[substt] mendiant :Pl. Bacch. 514 ;
Cic. Phil. 8, 9 ;
mendici
Hor. S. 1, 2, 2,
mendiants, quêteurs [prêtres de Cybèle ou d'Isis] ||
gueux, gredin :Ter. Andr. 816
¶ 2 [fig., en parl. de moyens oratoires] pauvre, misérable, indigent :
Cic. de Or. 3, 92.
[substt] mendiant :
gueux, gredin :