mendīcus, a, um,

¶ 1 de mendiant, mendiant, indigent : Cic. Fin. 5, 84 ; mendicior Tert. Anim. 33 ; -cissimus Cic. Mur. 61 ||
[substt] mendiant : Pl. Bacch. 514 ; Cic. Phil. 8, 9 ; mendici Hor. S. 1, 2, 2, mendiants, quêteurs [prêtres de Cybèle ou d'Isis] ||
gueux, gredin : Ter. Andr. 816

¶ 2 [fig., en parl. de moyens oratoires] pauvre, misérable, indigent : Cic. de Or. 3, 92.