magnĭlŏquentĭa, æ, f.,

¶ 1 sublimité de langage, majesté du style : Cic. Fam. 13, 15, 2 ; Or. 191 ; Gell. 4, 7, 1

¶ 2 jactance (grandiloquence) : Liv. 44, 15, 2 ; Gell. 1, 2, 6.