languĭdus, a, um (langueo),

¶ 1 affaibli, languissant : Cic. Verr. 2, 3, 31 ; Cat. 2, 10 ; Hor. O. 2, 14, 17 ; languidioribus nostris Cæs. G. 3, 5, 1, les nôtres étant trop affaiblis

¶ 2 mou, paresseux, inactif : Cic. CM 26 ; Sall. J. 53, 6 ||
lâche, sans énergie : Cic. de Or. 1, 226 ; Phil. 8, 21 ||
amollissant : languidæ voluptates Cic. Tusc. 5, 16, plaisirs énervants.