jactāns, tis,
¶ 1 part. de jacto
¶ 2 adj.
a) av. génitif : sui
Quint. 11, 1, 50,
qui se vante ;
b) [abst] vaniteux, plein de jactance :
Plin. Min. Ep. 3, 9, 13 ;
c) [en bonne part] fier, superbe :
Stat. S. 4, 1, 6
||
-antiorHor. S. 1, 3, 50 ;
Plin. Min. Ep. 9, 23, 6 ;
-issimus
Spart. Hadr. 17, 7.
-antior