īnstăr, n. indécl.,
¶ 1 valeur, quantité, grandeur [au fig.] : (navis) urbis instar habere videbatur
Cic. Verr. 2, 5, 89, (ce navire) semblait avoir la valeur (le rôle) d'une ville, cf.
Cic. Off. 3, 11 ;
quasi puncti instar obtinere
Cic. Tusc. 1, 40,
occuper pour ainsi dire la grandeur d'un point ; Plato mihi unus instar est centum milium
Cic. Br. 191,
Platon à lui seul vaut pour moi cent mille auditeurs, cf.
Cic. Or. 44 ;
Att. 10, 4, 1 ;
Fam. 15, 4, 9
||
parvum instar eorum, quæ... concepisset, receptas Hispanias ducebatLiv. 28, 17, 2,
il considérait la reprise de l'Espagne comme un faible échantillon de ce qu'il avait conçu ; quantum instar in ipso !
Virg. En. 6, 865,
quelle grandeur en lui !
¶ 2 [acc. pris advt] de la valeur de, aussi grand (aussi gros) que, à la ressemblance de, à l'instar de, équivalent de : navem, triremis instar, tibi datam dico
Cic. Verr. 2, 5, 44,
je dis qu'on t'a donné un navire aussi gros qu'une trirème, cf.
Cæs. G. 2, 17, 4 ;
C. 3, 66, 1 ;
Liv. 26, 28, 11, etc. ;
mearum epistularum... ; sed habet Tiro instar septuaginta
Cic. Att. 16, 5, 5,
de mes lettres [il n'y a pas de recueil], mais Tiron en a l'équivalent [aux environs] de soixante-dix ||
ad instarJust. , Apul. même sens.
parvum instar eorum, quæ... concepisset, receptas Hispanias ducebat
ad instar