innŏcŭus, a, um,

¶ 1 qui ne fait pas de mal, non nuisible : Plin. 8, 123 ; Ov. F. 4, 800 ||
inoffensif, innocent : Ov. M. 9, 373 ; Tr. 2, 1, 273

¶ 2 qui n'a subi aucun dommage : Virg. En. 10, 302 ; Claud. Cons. Theod. 330.