ingrātus, a, um,

¶ 1 désagréable, déplaisant : Cic. Fam. 5, 5, 3 ; Cæs. G. 7, 30, 1 ; Virg. G. 3, 97

¶ 2 ingrat, qui n'a pas de reconnaissance : Cic. Att. 8, 4, 2 ; ingratus animus Cic. Att. 9, 2, 2, ingratitude ; ingratus in aliquem Cic. Nat. 1, 93, ingrat envers qqn ; nihil ingratius Cic. Att. 8, 4, 2, rien de plus ingrat ; -issimus Sen. Ben. 3, 1, 4 ||
subst. n. ingratum, ingratitude ; aliquem ingrati postulare Sen. Rhet. Contr. 3, præf.~17, accuser qqn d'ingratitude ||
[poét., avec gén.] ingratus salutis Virg. En. 10, 666, sans reconnaissance pour le salut obtenu ||
[fig.] ager Mart. 10, 47, 4, terrain ingrat

¶ 3 reçu sans reconnaissance, dont il n'est pas su gré : Pl. Truc. 534 ; Virg. En. 7, 425 ; ingratum ad vulgus judicium Liv. 1, 26, 5, un jugement mal venu du peuple

¶ 4 insatiable : Lucr. 3, 1003 ; Hor. S. 1, 2, 8.