inglōrĭus, a, um (in, gloria),
¶ 1 sans gloire, obscur :
Cic. Leg. 1, 32 ;
Tusc. 3, 81 ;
Virg. G. 4, 94
||
non inglorius militiæTac. H. 3, 59,
qui n'est pas sans gloire militaire ||
inglorium arbitrabatur, av. inf.Tac. Agr. 9,
il estimait sans gloire de
¶ 2 non orné, simple :
Stat. Th. 9, 108.
non inglorius militiæ
inglorium arbitrabatur, av. inf.