impūnītus, a, um (in, punio),

¶ 1 impuni : Cic. Cæcil. 53 ; Cat. 1, 18 ; Verr. 2, 4, 68 ; 5, 149 ; Off. 2, 28

¶ 2 [fig.] effréné, sans bornes : Cic. de Or. 1, 226 ||
-tior Hor. S. 2, 7, 105 ; Liv. 3, 50, 7.