impĕrītus, a, um (in, peritus), ignorant, inexpérimenté, mal informé, non au courant, inhabile : Cic. Fl. 17 ; imperitissimi Cic. Læl. 95, les gens les plus ignorants ; -tior Cic. Amer. 135 ||
non connaisseur : Cic. Or. 209 ; Part. 92 ||
[avec gén.] : homines nostræ consuetudinis imperiti Cæs. G. 4, 22, 1, des gens qui ne sont pas au courant de notre habitude, cf. Cic. Balbo 47 ; de Or. 3, 175 ||
in aliqua re Quint. 1, 4, 27, novice, ignorant dans qqch., cf. Quint. 12, 3, 5.