immānis, e (? in et manus = bonus),

¶ 1 monstrueux, prodigieux : immani corporum magnitudine homines Cæs. G. 4, 1, 9, hommes d'une stature gigantesque ; immania pocula Cic. Phil. 2, 63, coupes immenses ||
immane quantum [v. quantum 2, fin] extraordinairement : Sall. H. 2, 44 ; Hor. O. 1, 27, 6 ; Tac. H. 3, 62 ; immane quantum pavoris Tac. H. 4, 34, un degré prodigieux d'effroi

¶ 2 monstrueux, barbare, cruel, sauvage : hostis ferus et immanis Cic. Verr. 2, 2, 51, ennemi farouche et inhumain ; tetra et immanis belua Cic. Tusc. 4, 45, bête sauvage et monstrueuse ; immanis in antro bacchatur vates Virg. En. 6, 78, la sibylle se débat farouchement dans son antre ||
pl. n. immania, des choses monstrueuses, prodigieuses : Tac. Ann. 4, 11 ||
immanior, immanius Cic. Amer. 71 ; Rep. 3, 45 ; -issimus Cic. Part. 90.