ignōscō, nōvī, nōtum, ĕre (in, gnosco, nosco), intr. et tr.,

¶ 1 intr., pardonner ; [avec dat.] : alicui ou alicui rei Cic. Agr. 2, 49 ; Fam. 5, 12, 1, pardonner à qqn, à qqch. ||
[avec pron. n.] : hoc, id alicui Cic. Phil. 1, 13 ; Att. 1, 1, 4, pardonner en ceci, en cela à qqn ||
ignoscendi ratio Cic. Amer. 3, le pardon

¶ 2 tr. [arch.] : peccatum Pl. Amph. 257, pardonner une faute, cf. Ter. Haut. 647 ; culpa ignoscenda est Ter. Phorm. 1015, la faute doit être pardonnée ||
alicui delicta Pl. Bacch. 1186, pardonner des torts à qqn ||
pass. imp. ignotum est Ter. Ad. 474, on a pardonné. ↣ part. fut. ignoturus Cato et Cic. d'après Prisc. Gramm. 10, 18 ; ignosciturus Pison d. Prisc. Gramm. 10, 18 ||
ignossem, sync. p. ignovissem Sil. 8, 619.