2 hortātŭs, ūs, m., exhortation, encouragement ; [à l'abl. sing. d. Cic. et Cæs.] : Cic. Arch. 1 ; Fam. 13, 29, 7 ; Cæs. C. 3, 86, 1 ||
dat. hortatui Macr. Sat. 7, 5 ||
pl., Ov. M. 3, 242 ; 7, 339.