frendō, frēsum (fressum), ĕre.
I intr., grincer des dents : [poet.] Cic. Tusc. 2, 41 ;
Virg. G. 4, 452 ;
Liv. 30, 20, 1
||
[avec acc. qualif.] dentes frenderePl. d.
Non. 447, 18,
grincer des dents.
II tr.,
¶ 1 broyer, écraser :
Varro R. 2, 4, 17 ;
Acc. d.
Non. 437, 21 ;
faba fresa
Col. Rust. 2, 11, 7,
fève écrasée, cf.
Col. Rust. 2, 10, 35 ;
6, 3, 4
¶ 2 [fig.] déplorer avec rage : Pacuv. d.
Non. 447, 17
||
[avec prop. inf.] frendente Alexandro eripi sibi victoriam e manibusCurt. 4, 16, 3,
Alexandre grinçant des dents de se voir arracher des mains la victoire.
↣ formes de la 2e~conj. frendeo : Pacuv. d.
Non. 447, 17 ;
Aug. Civ. 20, 30, 4 ;
pf. frendui
Fort. Mart. 3, 226 ;
Vulg. Psalm. 34, 16.
[avec acc. qualif.] dentes frendere
[avec prop. inf.] frendente Alexandro eripi sibi victoriam e manibus