1 fortūnātus, a, um, p.-adj. de fortuno, heureux, fortuné : Cic. Tusc. 3, 57 ; Cat. 2, 7 ; Br. 327 ||
riche, opulent : Cic. Off. 2, 69 ; de Or. 2, 352 ; Cæs. G. 6, 35, 8 ||
-tior Cic. Div. 2, 87 ; -tissimus Cic. Tusc. 5, 34.