dÿnastēs, æ, m. (δυνάστης), prince, seigneur, petit souverain : Cic. Phil. 11, 31 ; Cæs. C. 3, 3, 2 ; Nep. Dat. 2, 2 ||
[en parl. des triumvirs à Rome] Cic. Att. 2, 9, 1. ↣ abl. -ta Tert. Marc. 4, 14.