dŭbĭtātĭō, ōnis, f. (dubito),
¶ 1 action de douter, doute : dubitationem afferre
Cic. Off. 1, 147,
faire douter, faire naître le doute ; dubitationem tollere
Cic. Att. 12, 6, 4 ;
expellere
Cæs. G. 5, 48, 10 ;
eximere
Quint. 1, 10, 28,
dissiper, lever les doutes ; fœdus habet aliquam dubitationem
Cic. Agr. 1, 11,
il y a qqch. d'équivoque dans le traité ; in aliqua re dubitatio est
Cic. Verr. 2, 2, 20,
une chose inspire le doute ; alicujus rei dubitatio
Cic. Cæc. 9,
l'incertitude sur qqch., cf. de Or. 2, 134 ;
Cæs. G. 5, 48 ;
Socratica dubitatio de omnibus rebus
Cic. Ac. 1, 17,
le doute méthodique de Socrate sur toutes choses ; hic locus nihil habet dubitationis quin...
Cic. Off. 2, 17,
sur ce point il est établi clairement que... ||
[avec interr. ind.] Off. 3, 9 ; 18 ; Clu. 76
¶ 2 examen dubitatif, hésitation ; dubitatio indigna homine
Cic. Læl. 67,
hésitation indigne d'un homme ; dubitatio ad rem publicam adeundi
Cic. Rep. 1, 12,
hésitation à se mêler du gouvernement ; dubitationem alicui dare
Cæs. G. 1, 14, 1,
faire hésiter qqn
¶ 3 hésitation, irrésolution, lenteur :
Cic. de Or. 2, 202 ;
sine dubitatione
Cic. Agr. 2, 23,
ou sine ulla d.
Cic. Clu. 75, etc. ; nulla interposita dubitatione
Cæs. G. 7, 40, 1,
sans hésitation, sans retard
¶ 4 dubitation [fig. de rhét.] :
Her. 4, 40.
[avec interr. ind.] Off. 3, 9 ; 18 ; Clu. 76