2 dīvus, ī, m., dieu, divinité : Liv. 7, 26, 4 ; divi Cic. Nat. 1, 63 ; Div. 1, 1, les dieux, cf. Pl., Ter., Lucr., Virg., Hor., etc. ||
titre donné, après leur mort, aux empereurs divinisés ; et d'abord à Jules César : Virg. En. 6, 792 [cf. divus Julius Cic. Phil. 2, 110]. ↣ gén. pl. divom Pl., Ter., Lucr., Virg., Hor.