dīvīnĭtās, ātis, f. (divinus),

¶ 1 divinité, nature divine : Cic. Nat. 1, 34 ; de Or. 2, 86 ; Div. 2, 119 ; Liv. 1, 15, 6

¶ 2 excellence, perfection : divinitas loquendi Cic. Or. 62, éloquence divine ||
pl. divinitates : Vitr. Arch. 9, 1.