1 dīus, a, um, (δῖος), arch. et poét., c. divus :

¶ 1 v. Fidius

¶ 2 [fig.] divin, semblable aux dieux : Romule die Enn. Ann. 111, ô divin Romulus, cf. Varro L. 7, 34 ; Virg. En. 11, 657 ||
divinement beau (grand, etc.) : Lucr. 1, 22 ; 5, 1389 ; Hor. S. 1, 2, 32. ↣ sub dio = sub divo Col. Rust. 12, 12, 1, en plein air ; arch. sub diu Pl. *Most. 765 ; Lucr. 4, 211.