cōnsummātus, a, um,
¶ 1 part. de consummo
¶ 2 adjt, achevé, accompli : vir consummatæ sapientiæ
Sen. Ep. 72, 7,
homme d'une sagesse accomplie ; consummatus orator
Quint. 2, 19, 1,
orateur parfait ||
-tissimusPlin. Min. Ep. 2, 7, 6.
-tissimus