clangŏr, ōris, m. (clango), cri de certains oiseaux : aquila cum magno clangore volitans Liv. 1, 34, 8, un aigle qui volait en poussant de grands cris ||
son de la trompette : Virg. En. 2, 313 ||
aboiement des chiens : Gratt. Cyn. 186.