cærĭmōnĭa (cærĕ-), æ, f.,
¶ 1 [sens rare] caractère sacré : legationis
Cic. Amer. 113,
caractère sacré d'une députation (deorum Cæs. d.
Suet. Cæs. 6) ;
Tac. Ann. 4, 64 ;
3, 61 ; 14, 22
¶ 2 vénération, respect religieux : summa religione cærimoniaque sacra conficere
Cic. Balbo 55,
accomplir des sacrifices avec le plus grand scrupule, le plus grand respect religieux ; superioris cujusdam naturæ, quam divinam vacant, cura cærimoniaque
Cic. Inv. 2, 161,
le culte et la vénération d'une nature supérieure qu'on appelle divine ; religionem eam, quæ in metu et cærimonia deorum sit, appellant
Cic. Inv. 2, 66,
ce qui constitue la religion, c'est la crainte et la vénération des dieux, cf. Verr. 2, 5, 36 ;
Har. 21 ;
Nep. Them. 8, 4 ;
Liv. 29, 18, 2 ;
40, 4, 9
¶ 3 manifestation de la vénération, culte : cærimoniæ sepulcrorum
Cic. Tusc. 1, 27,
le culte des tombeaux ||
cérémonie (surtout au plur.) : quo more eorum gravissima cærimonia contineturCæs. G. 7, 2, 2,
ce qui dans leurs coutumes constitue la cérémonie la plus solennelle ; cærimonias polluere
Cic. Domo 105,
profaner les cérémonies religieuses ; institutas cærimonias persequi
Cic. Domo 141,
achever une cérémonie selon les rites établis ; cærimonias retinere
Cic. Div. 2, 148,
garder (maintenir) les cérémonies religieuses ; colere
Cic. Mil. 83,
les observer, les pratiquer.
↣ n. cærimonium et pl. cærimonia, ōrum,
Fort. Mart. 3, 53 ;
CIL 11, 3933
||
orth. cerem-, décadence.
cérémonie (surtout au plur.) : quo more eorum gravissima cærimonia continetur
orth. cerem-, décadence.