cænum (cē-, rart cœ-), ī, n., boue, fange, ordure : Cic. Tusc. 4, 54 ||
[fig.] e cæno emersus Cic. Vat. 17, sorti de la fange ||
ordure [terme d'injure] : Pl. Ps. 366 ; Cic. Sest. 20.