cælĕs, (inus. au nominatif) ĭtis, adj., du ciel, céleste : Ov. F. 1, 236 ||
divin : P. Nol. Carm. 21, 507 ||
subst. [surtout usité au pluriel], habitant du ciel, dieu : Pl. Rud. 2 ; Cic. Rep. 6, 9.